نرمش های اجباری

تو این عمر 29 ساله بارها تصمیم گرفتم به طور مرتب ورزش کنم ولی هر دفعه بعد مدت کوتاهی ولش کردم به امون خدا! پاییز سال گذشته هم باشگاه ثبت نام کردم و خیلی حس خوبی داشتم و تصمیم جدی به ادامه اش که بعد یه ماه سفر کربلام پیش اومد, بعدش هم بازسازی که خونه که سه ماه طول کشید و تعطیلات عید و دیگه از صرافتش افتادم! اما حالا شرایطی پیش اومده که منِ تنبل مجبورم ورزش کنم, مجبور! به خاطر کمر دردی که دو هفته اس بلای جونم شده و اگه هر روز نرمش های مخصوص رو انجام ندم, امونمو می بره و ناله هام رو بلند می کنه! منم که لوس و کم طاقت! اینه که بدجوری به ورزش و نرمش رو آوردم! علاوه بر این که خیلی نگرانم وضعیت این کمردرد که الان اومده سراغم, در ماه های آینده با اضافه شدن وزن و یه شکم قلنبه چه جوری می شه؟!

خوشحال بودم تهوع های شدید بارداری قبلیمو ندارم که درد کمر گریبان گیرم شد! مادر شدن بی دردسر نمی شه گویا!

+ رفت و آمدهام برای دزدیده شدن ماشین, کمر دردم رو بدتر کرد و باعث شد به شدت روح و روان دزد نامحترم رو مورد عنایت قرار بدم!!!

 بالاخره دیروز گیگول رو از پارکینگ گرفتیم. یکی ازشیشه هاش شکسته و مقداری هم خط و خش برداشته. یه ماه نشده بود از صافکاری گرفته بودیمش! تمام سیم کشی هاش قطع شده و فعلا نه دزدگیر داره نه بوق و راهنما! از وسایل ماشین هم سی دی های موسیقی و آب نبات ها و آدامس هام رو برداشتن به علاوه عروسک دست ساز مو قرمزی که به آینه جلو آویزونش کرده بودم و خیلی دوستش داشتم! باز هم جای شکرش باقیه!