721

آخرین تصویری که از حرمتون تو ذهنمه مال  اربعین گذشته اس، یه حرم پر از ازدحام و هیاهو با یه دنیا زائر از شهرها و کشورهای مختلف، با دسته های بزرگ عزاداری و نوحه های عربی و اردو. اون روزا پیدا کردن جایی که بشه ایستاد و از دور یه گوشه از ضریح و یا اصلا گنبد رو دید هم سخت بود. تصویر حرم خلوت و بدون حضور زائر این روزها رو از تلویزیون و گوشی موبایلم دیدم و خدا می دونه که از دیشب، شب ولادتون، دلم چند بار سمتش پر کشیده، دورش چرخیده و گوشه گوشه اش رو زیارت کرده،  تنگ شده و اشک سرازیر کرده...

روز ولادت دردونه خداست و مگه از این روز قشنگ تر و خاص تر هم می شه باشه؟ کسی آبرودارتر از مولود امروز هم مگه سراغ داریم که دل هامون رو به پنجره های ضریحشون دخیل ببندیم و براشون دردل بگیم و بخوایم دلتنگی ها و گره های کور شده مون رو با دستای پدرانه شون باز کنن؟ که یه کاری برای رفع این بلای عالم گیر انجام بدن؟...

 «یا رب الحسین اشف صدر الحسین بظهور الحجة» 

عیدتون مبارک و خیلی التماس دعا رفقا!