723

قبل این که مد بشه تو روزگار قرنطینه مردم نون و کیک و شیرینی خونگی بپزن و آرد متاع کم یاب بشه، کیک و نون می پختم اساسی! اما حالا که همه افتادن تو این کار، من هیچ جوره حوصله شو ندارم! کیک پختن که بعد از سوختن همزنم حدود یک سال و اندی قبل موقع زدن آخرین مراحل خامه کیک تولد شازده، از سرم افتاد. بعدش نه با این قیمت های فضایی رغبت کردم سراغ خرید همزن جدید برم نه این که استفاده از غذاساز به عنوان همزن اون جوری که می خواستم جواب داد. ولی هر از گاهی سراغ پخت نون می رفتم و نون های خوبی از کار در می آوردم. اما تو همین روزها که نونوایی های محل بسیار شلوغن و نون های بسته بندی هم زود تموم می شن و از روی نیاز رفتم سراغ نون پختن، نتیجه کار شد یه نون سفت و خمیر و غیر قابل خوردن! همون نونی که قبل قرنطینه چند باری درست کرده بودم و خیلی هم خوش طعم و نرم و لطیف شده بود! در نتیجه نون نازنین با کمتل تاسف درسته روانه سطل زباله شد! چند روز پیش هم با دستور العمل یه دوست حرفه ای و به خواست شازده، سوهان عسلی درست کردم و با این که سعی کردم تمام نکات رو خوب رعایت کنم  نتیجه شد سوهانی که طعمش به تلخی می زد و معلوم شد شکرش بیش از حد روی حرارت مونده!

اینا به کنار، کلا چند ماهه که حس و حال آشپزیم کم شده و به نظرم خیلی وقتا غذاهام طعم و مزه قبل رو نداره! نمی دونم چی به سر آشپز درونم اومده و اون غذاها و کیک ها و نون های خوش مزه ای که همه ازش تعریف می کردن چرا دیگه از زیر دستم بیرون نمیان؟!

بی صبرانه منتظر روزی هستم که آشپز درونم بعد از مدتی استراحت با قدرت ظاهر بشه و کارا رو در دست بگیره!